Roszczenia z umowy zlecenia co do zasady przedawniają się według przepisów ogólnych (art. 117 i n. k.c.). Przewidziane są od tego wyjątki określone w art. 751 k.c., który jest przepisem szczególnym wobec art. 118 k.c. Wprowadza on dwuletni termin przedawnienia wskazanych w nim roszczeń dla umów zlecenia oraz umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane w innych przepisach. W pozostałych przypadkach roszczenia przedawniają się z upływem terminów wskazanych w art. 118 k.c.
Art. 751 pkt 1 k.c stanowi, że z upływem dwóch lat ulegają przedawnieniu roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności (art. 735 § 2 i art. 744 k.c.) oraz roszczenia o zwrot poniesionych wydatków (art. 742 k.c.), a także roszczenia z tytułu zaliczek (art. 743 k.c.). Nie dotyczy to jednak wszystkich osób, ponieważ dotyczy to osób, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się przyjmowaniem zleceń danego rodzaju. Stałe trudnienie się czynnościami danego rodzaju polega na dokonywaniu takich czynności, które są powtarzalne i stanowią stałe źródło dochodu dla osoby je dokonujących. Jednak odwołanie się tylko do stałości dokonywania czynności danego rodzaju nie świadczy jeszcze o prowadzeniu działalności gospodarczej. Stałe dokonywanie określonych czynności dla innych jest działalnością usługową o trwałym oraz zarobkowym charakterze. Jeśli dokonywanie tych czynności charakteryzuje się zorganizowaniem, to jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 2 u.s.d.g. W przypadku braku elementu zorganizowania bądź odpłatności stałe zajmowanie się czynnościami danego rodzaju nie jest uznawane za działalność gospodarczą. Trudnienie się danymi czynnościami w zakresie działalności gospodarczej pośrednio wskazuje na wykonywanie ich w ramach działalności gospodarczej. Działalność przedsiębiorstwa odnosi się do działalności gospodarczej, która jest wykonywana przy wykorzystaniu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 k.c. skoro służy takiej działalności.
Osoba o której mowa w art. 751 pkt 1 k.c. jest zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, ale wyposażoną w zdolność prawną. Punkt drugi tego przepisu określa, że z upływem dwóch lat przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, które nie wynikają z umowy zlecenia w ścisłym znaczeniu, a dotyczą czynności faktycznych. Warunkiem jest fakt, iż muszą one przysługiwać osobom, które zawodowo trudnią się takimi czynnościami albo utrzymują zakłady przeznaczone w tym celu, czyli są to roszczenia wynikające z umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami. Osoba, która zawodowo trudni się określonymi usługami to taka, która zajmuje się świadczeniem tych usług w ramach wykonywanej działalności profesjonalnej. Nie jest to tożsame z działalnością zawodową. Wykonywanie jakiś czynności zawodowo oznacza, że są one przedmiotem działalności zarobkowej danego podmiotu, która to jest wykonywana w sposób zorganizowany oraz ciągły. Czasem bierze się pod uwagę wymagane kwalifikacje zawodowe i wiedzę. Do takich podmiotów należą przede wszystkim osoby, które wykonują wolny zawód (np. pielęgniarki, spółka partnerska takich osób, podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług, które nie wymagają posiadania uprawnień do wykonywania określonego zawodu). Co do osób utrzymujących zakłady przeznaczone do świadczenia usług utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, to utrzymywanie takiego zakładu przesądza o stałym i zorganizowanym wykonywaniu działalności w tym zakresie. Jeśli ma przy tym charakter zarobkowy, przesądza o tym, że osoba utrzymująca taki zakład jest przedsiębiorcą, ponieważ prowadzi we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. W tym przypadku, podobnie jak w punkcie 1 art. 751 k.c., termin osoba dotyczy osób fizycznych, jak i osób prawnych, a także jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, ale posiadającymi zdolność prawną.