Ustawodawca w art. 743 k.c. nakłada na zleceniodawcę obowiązek udzielenia zaliczki zleceniobiorcy na poczet wydatków (jak również nakładów). Wynika to z ogólnej zasady, zgodnie z którą zleceniobiorca nie ma obowiązku ponoszenia wydatków (nakładów) w celu wykonania umowy zlecenia z własnego majątku. Jednak czasem z umowy, czy ustalonego zwyczaju, przepisów szczególnych wynika obowiązek ponoszenia wydatków z własnego majątku przez zleceniobiorcę. Do tego, aby ubiegał się on o zaliczkę bez znaczenia jest czy umowa zlecenia ma charakter odpłatny czy nieodpłatny. Prawo żądania zaliczki przez zleceniobiorcę powstaje, 
gdy wykonanie zlecenia nie może obejść się bez wydatków (nakładów). Chodzi o wydatki, których zleceniobiorca nie ma obowiązku ponosić i które podlegają zwrotowi w świetle art. 742 k.c. Inaczej mówiąc, zleceniobiorca może żądać zaliczki na poczet wydatków, które są niezbędne lub też potrzebne, aby należycie wykonać zlecenie. Zleceniobiorca musi zgłosić odpowiednie żądanie do zleceniodawcy w tym celu. Jeśli tego nie zrobi, zleceniodawca nie ma obowiązku jej udzielenia. Oczywiście nie wyklucza to możliwości jej udzielenia. Jeśli strony w umowie ustaliły zasady udzielenia zaliczki lub zasady te wynikają z wzorców umownych, zgłoszenie żądania nie stanowi koniecznej przesłanki powstania obowiązku zleceniodawcy udzielenia zaliczki zleceniobiorcy. Momentem zgłoszenia żądania udzielenia zaliczki może być chwila zawarcia umowy, jak również późniejszy okres jej obowiązywania. Często zleceniobiorca zawierając umowę uzależnia jej wykonanie od otrzymania stosownej zaliczki na poczet wydatków (nakładów). Jeśli zleceniodawca odmawia udzielenia zaliczki, zleceniobiorca może powstrzymać się z wykonaniem zobowiązania. Możliwość wstrzymania się z wykonaniem zobowiązania, w pozostałych przypadkach, jest zależna od tego, czy udzielenie zaliczki jest czynnością, bez której zlecenie nie może zostać wykonane. W przypadku, gdy wierzyciel odmawia dokonania takiej czynności, bez której nie może być spełnione świadczenie, dopuszcza się zwłoki zgodnie z art. 486 § 2 k.c. Jeśli zleceniodawca odmówi udzielenia zaliczki, zleceniobiorca może wypowiedzieć umowę z ważnego powodu. Podstawą prawną jest w tym przypadku art. 746 § 2 k.c.
Art. 744 k.c dotyczący zlecenia odpłatnego reguluje termin płatności wynagrodzenia. Zgodnie z nim wynagrodzenie należy się zleceniobiorcy po wykonaniu zlecenia, czyli z „dołu”. Roszczenie zleceniobiorcy o zapłatę wynagrodzenia staje się wymagalne z chwilą, gdy dokonano czynność prawną, która dotyczy zlecenia. W sytuacji braku dokonania zleconej czynności prawnej, zleceniobiorcy należy się wynagrodzenie, jeśli tylko wykaże, że dokonał wszelkich działań w celu wykonania umowy oraz dołożył w związku z tym należytą staranność, a owe niedokonanie czynności prawnej nastąpiło na skutek okoliczności, za które zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności. Wyjątki od reguły, że wynagrodzenie dla zleceniobiorcy wypłacane jest po wykonaniu zlecenia, mogą wywodzić się z umowy bądź z przepisu szczególnego. W umowie mogą znaleźć się zapisy inaczej regulujące zasady płatności wynagrodzenia. Strony mogą umówić się na wynagrodzenie jako świadczenie jednorazowe płatne z góry, czy też świadczenie jednorazowe rozłożone na raty. Oprócz tego strony mogą określić wynagrodzenie jako płatne w częściach, które odpowiadają kolejnym czynnościom podejmowanym w celu wykonania umowy. W przypadku zlecenia, które polega na stałym dokonywaniu określonych czynności dla zleceniodawcy, wynagrodzenie może zostać uregulowane jako płatne okresowo w ustalonych odstępach czasu w z góry określonej wysokości (w przypadku umowy zlecenia zawartej na czas nieokreślony lub też dłuższy czas określony). Istnieje również możliwość określenia zasad płatności wynagrodzenia, które wynikają z wzorca umownego (zleceniobiorca-przedsiębiorca). W kodeksie cywilnym brak informacji jakiego rodzaju świadczenia ma być wynagrodzenie, które należy się zleceniobiorcy. Zgodnie z zasadą jest to świadczenie pieniężne. Dopuszczalne jest odmienne uregulowanie tej kwestii w umowie.